Nasz kodeks, nad którym czuwamy każdego dnia:

1. U nas Dzieci wyrażają się w 100 językach – to fundament pedagogiki Reggio Emilia. Aby spostrzeżenia dzieci dokonane poprzez zmysły mogły przerodzić się w język, dzieci potrzebują materiałów, narzędzi, zabaw w rolę, inscenizacji, muzyki, sztuki i symboli, dzięki czemu Dziecko rozwija preferowane środki poznania i wyrazu.

2. Nie pokazujemy dzieciom filmów, bajek czy piosenek na telefonie.
Filmy mogą być wykorzystywane tylko w ramach konkretnego projektu – np. pokazanie jak działa trawienie.

3. Nie puszczamy w tle infantylnej muzyki. W naszym przedszkolu korzystamy na codzień z muzyki klasycznej oraz muzyki pasującej do danego projektu np. śpiewy różnych kultur, bębny, polskie tradycyjne piosenki.
4. Nie rozmawiamy z rodzicami o dzieciach w taki sposób, jakby dziecko nie istniało.
Jeśli opowiadamy o Dniu Dziecka to uwzględniamy jego obecność, a jeśli chcemy rozmawiać o trudnościach to na osobności.

5. Nigdy nie podnosimy głosu na dzieci.
6. Nie uciszamy dzieci. Nie mówimy ćśśśśś, cichutko już, nic się nie dzieje, nie płacz – zamiast tego opisujemy emocje, pamiętamy o tym żeby dawać przestrzeń na wyrażanie różnych emocji, również tych trudniejszych jak smutek czy złość.
7. W trakcie spędzania czasu z dziećmi, nie odpisujemy na smsy i nie rozmawiamy przez telefon w celach innych niż korzystanie z aplikacji wioskowej.

8. Nie porównujemy dzieci między sobą

9. Nie zawstydzamy dzieci, nie mówimy np. „Jaś taki duży chłopak już zjadł, a ty co?” itp.

10. Nie przewidujemy na głos czarnej przyszłości np. „Uważaj bo złamiesz nogę, uważaj bo będzie źle, nie płacz bo mama będzie zła” itp. Zamiast tego czuwamy nad sytuacją i mówimy językiem NVC np. „Wspinasz się na niebezpieczną wysokość, to może być niebezpieczne, zależy mi żebyś uważał tutaj szczególnie i trzymał się obiema rękami albo zawołał mnie do asekuracji”.
11. Nie stosujemy stereotypizacji płciowej, nie pogłębiamy stereotypów, nie mówimy np. „dziewczynki tak nie robią, nie płacz chłopcy nie płaczą” itp.

12. Nie nawiązujemy do religii
13. Nie zmuszamy dzieci do jedzenia – u nas dziecko zawsze ma dostęp do posiłków, których nie zjadło wcześniej

14. Nie stosujemy żadnej formy przemocy fizycznej ani słownej

15. Nie straszymy dzieci i nie szantażujemy własnymi emocjami, nie mówimy np. „jeśli tego nie zrobisz to mama po Ciebie nie przyjdzie, musisz to dokończyć bo inaczej nie pójdziesz z nami na plac zabaw, będzie mi smutno jak nie posprzątasz po sobie” itp. Zamiast tego mówimy językiem faktów: Mycie zębów jest zdrowe, bo mamy bakterie a chcemy żeby zęby były białe i czyste, prawda?
16. Nie stosujemy metody kar i nagród – nie nakłaniamy do spędzania czasu w odosobnieniu jeśli dziecko nie chce, nie odmawiamy deseru za karę, nie stosujemy naklejek motywujących czy oceniających zachowanie.
17. Nie używamy słów, które oceniają i definiują dzieci, takich jak: grzeczny, niegrzeczny, ładny, śliczny, niemądry itp.
Kierujemy do Dzieci komunikaty „rozwojowe” a nie „stałościowe”, które realnie przyczyniają się do rozwoju w dzieciach postawy „Growth Mindset”. To postawa, dzięki której dzieci (czy dorośli) nie boją się wychodzić ze strefy komfortu, podejmować prób w celu realizacji swoich zamierzeń, nie boją się popełniać błędów, nie postrzegają siebie przez pryzmat swoich wyników i osiągnięć czyli u podstawy – których poczucie własnej wartości ugruntowane jest w sobie i nieskorelowane jest z ich ocenami czy osiągnięciami. Komunikaty „stałościowe” od nas, wychowawców czy rodziców nastawione na chwalenie dzieci jako „fantastyczne, wyjątkowe, genialne, mądre” prowadzi do wykształcenia u dzieci postawy „stałościowej”, u której podstawy ich poczucie własnej wartości skorelowane jest z ich wynikami. W rezultacie tego dzieci podświadomie unikają wyzwań czy rzeczy trudnych, bo ich umysły zwyczajnie boją się porażki. Badania na ten temat świetnie opisuje Carol Dweck w swoich książkach. Więcej na ten temat w formie video – filmik w zakładce video.